Chiny

 

Chiny – kraj najludniejszy na świecie,

Za skażenie tam nikogo nie pozwiecie.

Wszyscy jesteśmy jednością,

żeby świat traktować z taką krytycznością.

Można by rzec, że jestem przestraszona

jak rzeka Longjiang jest zanieczyszczona.

O rzeko, przez człowieka zniszczona

Pozwól wziąć się w moje ramiona.

Zanieczyszczona kadmem,

bardzo szkodliwym pierwiastkiem.

Ludzie gromadzą zapasy wody,

by nie doprowadzić do własnej szkody.

Zatrucie kadmem prowadzi do brzydkiej choroby

Uszkadzania jelit, nerek i wątroby.

Chiny potrzebują teraz pomocy,

więc ja zamierzam zrobić co w mojej mocy.

Świat niby idzie do przodu,

a rzeka takiego narodu,

uniemożliwia swobodne życie,

gdzie władzę zatajają odkrycie.

Chodź prób zapobiegania jest wiele,

to nikt nie chce stanąć na czele.

A jeśli nic nie zrobimy z tym faktem,

los morderczym okaże się dyktandem.

 

Elegia o zanieczyszczonym Oceanie

 

Oceanie, który życie nam dajesz

Jak przez nas zanieczyszczony zostajesz

Śmieci, pestycydy, paliwo

Zbierają swoje żniwo

Biblijną postawę nam okazujesz

Gdy nas w swe ramiona przyjmujesz

Jak synowie marnotrawni przychodzimy

I o Twoją łaskę prosimy

 

Niechaj każdy zapamięta

Że rośliny i zwierzęta

Nie chcę w brudnym świecie żyć

Trzeba dla nich dobrym być

 

Oceanicznej plamy śmierci nie ubywa

Za trzydzieści lat

W morzu nie będzie

Pływać żadna ryba

 

Elegia o Grenlandii

 

Droga Grenlandio, oddzielona wodami od reszty świata,

z roku na rok malejesz w naszych oczach,

pamiętam, choć dawno to było,

jak jeszcze ciebie tak dużo nie ubyło,

 

Teraz pozostaje mi przyzwyczajać się do smugi cienia,

mając małe szanse na odzyskanie Twojego mienia,

obarczając winą tych, którzy zasługują,

albowiem Twej przydatności nie pojmują,

 

Walczysz dzielnie, dbasz o swoje dzieci,

uczysz je, żeby nie dotykali śmieci,

podziwiam Cię, jesteś dla mnie wzorem,

aczkolwiek w zamian wytykają Cię jęzorem.

 

Krwawy horyzont

 

Nadszedł prorok śmierci

Nieszczęsna zguba Amazonii

Może nareszcie choć on zdoła

Mieszkańców globu do działania skłonić

 

Nie dostrzeże strat trawiących ziemię

Nikt z nas o zamkniętych głowach

Nie szukamy w tym swojej winy

Odsuwając zarzutów słowa

 

Potrafimy jedynie niszczyć

Dumnie opuszczać pobojowisko

Nie ma w nas pragnienia zmiany

Nawet gdy własny dom zmieniamy w pogorzelisko

 

Żyjemy wolni od skutków swych działań

Będąc nieczułymi na tragedię świata

Odwracamy wzrok od pożogi

Gdy ta płomieniami płuca ziemi omiata

 

Lecz czy wielki pożar

Pochłaniający istnienie

Jest w stanie położyć

Na naszą dobroć cienie

 

Odpowiedź poznają jedynie przyszłe pokolenie

Jeżeli będą mieć możliwość

Tej samej Ziemi co my dzielenia.