Urodzony 10 września 1839 r. we wsi Miłobędzyn, zasłużony pedagog, działacz społeczny oraz założyciel i dyrektor szkoły polskiej w okresie niewoli.

Szkołę średnią ukończył w 1856r. w Warszawie, w tym czasie był nauczycielem synów Anny Kisielnickiej - przyjaciółki Narcyzy Żmichowskiej. 
 
Około 1858r. nawiązał kontakt z "białymi", brał udział w organizowaniu Towarzystwa Pomocy Naukowej w Warszawie. Jako stypendysta władz oświatowych Królestwa Polskiego rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Moskiewskiego, a po roku przeniósł się na filologię, którą ukończył w 1860r. ze stopniem kandydata nauk.

Po powrocie do Warszawy współpracował z Warszawskim Towarzystwem Dobroczynności, początkowo jako kierownik kursów niedzielnych dla służących, następnie jako doradca i egzaminator w zakładach towarzystwa. Uczył w szkołach prywatnych. W latach 1861-62 pomagał w zakładaniu Szkoły Głównej.  

W 1862r. został nauczycielem języków starożytnych w szkole realnej, a następnie w III gimnazjum państwowym w Warszawie (późniejsze IV gimnazjum); uczył równocześnie w niedzielnej szkole handlowej. W latach 1866-70 wykładał w pierwszym progimnazjum, a w latach 1870-92 uczył w IV gimnazjum państwowym w Warszawie. W latach 1895-96 był z ramienia Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności opiekunem ochronki nr 27 przy ul. Nowy Świat w Warszawie, zaś od 1895r. pełnił funkcję wiceprezesa Wydziału Ochron i Szwalni. Prowadził równocześnie w swym mieszkaniu stancję dla chłopców, których także wychowywał. Na stancji Konopczyńskiego przebywali m. in. późniejszy rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego - Kazimierz Żorawski, działacz polonii berlińskiej K. Rose i działacz z okresu pierwszej wojny światowej Z. Wielopolski.

W 1892r. Konopczyński przeszedł na emeryturę. W 1897r. Konopczyński uzyskał koncesję na otwarcie w Warszawie przy ul. Sewerynów prywatnej 6-klasowej szkoły realnej, przeniesionej w 1900r. na ul. Kopernika. W okresie strajku szkolnego 1905r. podczas wiecu szkolnego (18. II) zdecydowano jednogłośnie przeorganizować szkołę w gimnazjum ogólnokształcące z polskim językiem wykładowym, o kierunku filologicznym i realnym. Szkołą tą kierował do śmierci.

Konopczyński wchodził w skład redakcji "Przeglądu Pedagogicznego", drukował w tym piśmie wiele artykułów (część z nich podpisywana kryptonimem E-ski, E. K., Em. K.). Prace Konopczyńskiego na tematy pedagogiczne ukazywały się również w "Roczniku Pedagogicznym", "Bluszczu", "Gazecie Polskiej" (listy o wychowaniu), "Zdrowiu", "Miesięczniku Kuriera Polskiego" i lwowskim czasopiśmie "Eos". Współpracował z redakcjami "Wielkiej Encyklopedii Wychowawczej" i "Wielkiej Encyklopedii Ilustrowanej", opracowując hasła z zakresu pedagogiki i historii starożytnej. W 1897r. w ramach Biblioteki Dzieł Filozoficznych, redagowanej przez H. Struvego, wydał tłumaczenie "Wspomnienia o Sokratesie" Ksenofonta. Opracował też podręcznik do nauki języka łacińskiego dla klasy III (1905r.). Konopczyński był również inicjatorem specjalnego funduszu na dokształcanie nauczycieli, na który złożył pierwsze 1000 rubli srebrnych. Konopczyński ożeniony był z Bogumiłą z Rustejków i miał dwóch synów: Stanisława - inżyniera i Karola - chemika oraz przybraną córkę Karolinę Ślusarską. 
    
Zmarł 10 marca 1911r. w Warszawie. Manifestacyjny pogrzeb z udziałem tłumów młodzieży odbył się 13.III. na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.